In deze bijdrage onderzoek ik de ongemakkelijke relatie tussen de Tachtigers en het geld. Dat er in deze kring een taboe lag op geld verdienen is te kras uitgedrukt, maar de verhouding tussen kunst en verdiensten was er wel een heikele. Die relatie was zo ongemakkelijk, omdat de Nieuwe gidsers streefden naar zelfredzaamheid op dit vlak. Ze wilden autonoom zijn, niet alleen in maatschappelijke, morele en artistieke zin, maar ook wat het verdienen van geld betreft. Een aantal van hen had een baan naast het schrijven, maar de meeste Tachtigers probeerden te leven van de pen of het penseel. Hun opvattingen over het schrijverschap weerspiegelen de professionalisering en autonomisering die het literaire veld in deze periode doormaakte. De schaalvergroting van het literaire bedrijf leidde aan de ene kant tot een toename van het aantal publieksgerichte beroepsschrijvers, en aan de andere kant tot het ontstaan van een bewust anti-commercieel schrijverschap. De Tachtigers wilden leven van de pen, maar zónder een knieval te maken voor het grote publiek.

Onderwerpen: culturele praktijk historische context 1800-1900 weldoeners

Auteur: prof. dr. Helleke van den Braber